In maart 2008 ging ik 3 drachtige Tennessee Walker merries ophalen in Duitsland. De paarden waren jaren als fokmerrie gebruikt en al die tijd slecht gevoed. Ze moesten dringend weg en ik had me opgegooid om ze ongezien over te nemen, ondertussen zoekende naar goede adressen voor ze. Eenmaal aangekomen op de stal keek ik recht in de ogen van Honor. 'Das ist mein Pferd.' zei ik direct. En zo bleef Honor bij ons.Wat een fantastisch paard is dit. Ze is stevig van bouw, groot en heeft een diepe koffievos kleur die veranderd met de seizoenen. Meest bijzonder is toch haar karakter. Wij voelen elkaar perfect aan, alsof een communicatie lijntje ons verbind die kraakhelder paarden-/mensentaal doorgeeft. Honor bloeide op van een mager paard met een doffe vacht naar een statige merrie, goed gevoed en blinkend van gezondheid.
Honor is op en top Alpha merrie. Ze deelt de lakens uit in de wei die ze samen met Lilly en Secret deelt en je ziet haar ook veelal alleen staan terwijl de andere merries altijd samen zijn; het lot van een leider. Ook naar de mens toe geeft ze duidelijk haar wensen aan en is niet blij als deze niet ingewilligd worden. Trots is ze op haar naam en ze reageert altijd als ik haar daarmee aanspreek.
Dit weekend was het koud en de ijzige wind sneed dwars door je kleding heen. De paarden stonden in de wei terwijl ik hun paddocks schoonmaakte en een nieuwe lading hooi binnen haalde. Honor volgde nauwgezet al mijn handelingen alsof ze zeker wilde weten dat ik alles goed deed. In het voorbij lopen nodigde ik haar uit om met me mee te rennen (je moet toch warm blijven). Honor bedacht zich geen moment en rende met me mee. Het grappige was dat ik dus niet in de wei was maar er buiten liep. Ook op mijn stops en richting veranderingen reageerde ze nauwkeurig. Geweldig om te zien! Toen ik weer rustig verder liep had Honor er nog geen genoeg van en ze betrok Lill en Secret in het ren/race spel. Binnen een minuut galoppeerden en bokten 3 merries door de wei. Soms plots tot stilstaand komend en luid briesend. Wow! Die Honor straalt enorm veel kracht uit. Ik liet ze even begaan maar om de paarden niet helemaal gek te laten maken besloot ik er een halt toe te roepen. De vraag is dan hoe?
Ik stapte de wei in en riep Honor die net de andere richting uit galoppeerde. Ze draaide zich resoluut om en kwam op me af om naast me tot stilstand te komen met een hoog opgeheven hoofd, enorme rookwolken uit haar neus blazend. Op zo'n moment is het een extreem imponerende grote merrie! En toch, toch hoort ze mij haar roepen, toch komt ze naar me toe en loopt ze braaf mee haar paddock in.
Het is nog even wachten totdat het weer wat beter wordt en ik haar consequent kan rijden. Als ze dat met net zoveel plezier gaat ervaren als de rest van ons samen zijn dan wordt het een geweldig rijpaard. Wat ben ik blij dat Honor op mijn pad is gekomen.
