Kleintjes worden groot

Max is alweer bijna 6 maanden oud en Abby is 5 maanden.

Een ongeluk zit in een klein hoekje

Shit happens, zeggen ze. En niets is minder waar. Eerder deze week hadden we weer een typisch pechgeval aan de hand wat simpelweg niet te voorkomen is. Of nou ja, alle paarden apart op stal zetten zou verschil maken maar dat gaat tegen hun èn onze aard in.

Momenteel staan alle merries met veulens aan huis. Lulu en Beetle delen een grote paddock met schuilstal samen met hun dochters voor de nacht, overdag staan ze op de wei. De paarden staan al het hele jaar samen zonder problemen en de veulens trekken leuk met elkaar op. Zoals altijd voeren we de merries met een voerzak. In Lulu haar beleving komt Beetle te dicht bij tijdens het eten en ze stuurt Beetle resoluut weg. Beetle reageert zoals het hoort en wijkt uit. Achter haar staat Gracie (dochter Lulu) die op haar beurt ook moet uitwijken voor tante Beetle. En hier stuitten we op een probleem... Achter Gracie staat een weidepaal en sja, die staan erom bekend om vooral te blijven staan met als gevolg dat Gracie vol op de paal klapte met haar borst. Ze raakte hierbij het bevestigingsmateriaal van de stroomdraad op wel heel ongelukkige wijze en haalde haar bovenbeen open.

Resultaat: een lap vlees in de vorm van een driehoek ter grootte van 10 x 10 cm hing los. Gelukkig waren we erbij zodat we direct gepaste actie konden ondernemen. Lulu en dochter gingen op de weide om de wond zo schoon mogelijk te houden en de dierenarts werd gebeld om te komen hechten. Binnen een half uur was hij ter plaatse en ging aan het werk. Arme Gracie kreeg een rustgevend middel en lokale verdoving terwijl mama Lulu op haar gemak hooi stond te eten naast haar. Op zulke momenten waardeer je een rustige merrie des te meer want dit heeft absoluut voordelen tijdens zulke situaties.

Nadat Gracie weer 'opgelapt' was en een kleine 20 hechtingen rijker hebben we de 2 op stal gezet voor een voorspoedig herstel. En nee, we houden niet van stallen maar in deze situatie is het wel zo bevorderlijk voor de wondgenezing. Wat dat betreft is het hebben van een aantal stallen een onontbeerlijk iets, al sluiten we ze in principe nooit af. Moeder en dochter schikken zich in hun lot. Gracie haar wond ziet er schoon en droog uit. Elke dag komt de dierenarts controleren en we hopen dat ze snel weer terug de weide op kan. Wat littekens betreft zal Gracie er niets aan overhouden gelukkig.

Ons bezoek in 2009 aan de Pryor Mountains en de wilde Mustangs heeft een diepe indruk op ons achter gelaten. We ontmoetten Cloud en zijn harem maar het was de hengst Shaman die op mij een onvergetelijke indruk maakte. Amerika, het land van de vrijheid, toch zeker voor hun oorspronkelijke bewoners. Zo zou het moeten zijn. Helaas is niets minder waar en is men druk doende om de Mustangs te elimineren.

En het gaat hier niet alleen om de Pryor Mountain Mustangs maar alle wilde Mustang kuddes in Amerika. Lees hier een verslag van fotografe Carol Walker. Vanuit Europa is er niet veel wat we kunnen doen behalve onze stem en mening te laten horen in Amerika. Klik hier en lees hoe je kunt helpen om de wilde paarden in vrijheid te laten leven.

Waiting in line to get their hair done

Rosa

Wat heeft deze merrie wat velen anderen niet hebben? Rosa (officieel Ostella Bay Rose) is geboren in 1997 en is eind 2004 op Europese bodem geland, drachtig van een Amerikaanse hengst. Bij ons heeft Rose 5 veulens op de wereld gezet die verspreid over Europa leven; Belgie, Denemarken, Duitsland en Nederland. Juist door haar extreem goede gangaanleg en oude bloedlijnen hebben wij haar voornamelijk voor de fok ingezet maar ze is tevens onder zadel en kan zeker ook dienen als rijpaard. De spaarzame momenten dat wij haar hebben gereden is ze ook mee de bossen ingegaan waar ze veel plezier in had.

Samen met de gouden champagne hengst Potter heeft ze 2 champagne nakomelingen op de wereld gezet. Beiden zeer veelbelovend qua gangwerk, hoe zich dat in de praktijk uit is nog even afwachten want de oudste, Jazz, is net pas 3 jaar geworden.

Deze pracht merrie heeft nog een hele toekomst voor zich. Ze is niet overbelast, heeft geen lichamelijke klachten en is zo gezond als een vis. Ze is zeer sociaal in de groep, zeker niet dominant en past zich gemakkelijk aan. Deze merrie is gewend om 24/7 buiten te leven met een beschutte plek (natuurlijke bomenschutting of inloopstal). Rosa kan zowel dienen als rijpaard (mits terug in conditie gebracht) of als fokmerrie. Kortom, een vriendelijke, gevoelige merrie en tevens bewezen super moeder.

Wie biedt haar een fijn nieuw thuis?






















Een overzicht van haar nakomelingen:

Dag vriend

Een maand geleden schreef ik nog vol trots over de jarige Chicco en vandaag moesten wij afscheid van hem nemen. Mijn grote trouwe vriend is niet meer, althans niet in lichamelijke vorm. Bijna op de dag af zat ik 11 jaar geleden bij de fokker naar dit pracht pupje te kijken. Zo liefdevol als Spot zich destijds over hem ontfermde, zo deed zij dit ook vanmorgen vroeg.

Longkanker had in no tempo beslag gelegd op Chicco zijn lichaam en hem alle levenskracht ontnomen. De laatste 2 weken ging het snel bergafwaarts. Er kwam een nieuwe regel in huis: Chicco mag alles. Alles? Ja, echt alles! Twijfelachtig begon hij zijn nieuwe grenzen te verkennen en toen bleek dat er geen grenzen meer waren begon Chicco vol enthousiasme aan het nieuwe reglement: stukjes hoef eten als de smid er is tot je er misselijk van wordt, elke dag vers vlees, de kattebak leeg smullen (gatver), bedelen, op de bank liggen en dinsdag heeft hij vol trots een zak gedroogde pens gejat en opgegeten. Allemaal dingen die Chicco nooit en te nimmer zou hebben gedaan en nu heeft hij er nog heerlijk van kunnen genieten (en ik ook). Ondanks alle smulpartijen vlogen de kilo's er af. De laatste dagen kreeg hij nog puppymilk bijgevoerd wat hij gretig opslobberde maar zonder resultaat.

Vanmorgen ging het niet meer. Gelukkig was onze dierenarts zo vriendelijk om direct te komen om Chicco de laatste eer te bewijzen. Wat ga ik deze heerlijke hond missen. Mijn maat, mijn steun en toeverlaat, de leider van de roedel. Tot op het laatste moment ging zijn zorg voor mij voor op zijn eigen toestand. Plassen kon hij niet meer, lopen hield hij voor gezien maar zodra ik moest huilen bij de gedachte dat hij er niet meer zou zijn, krabbelde hij weer op de been om bij me te zijn om vervolgens weer snel te gaan liggen. Toen hij niet meer kon staan bleef hij geruststellend kwispelen. Het is goed zo.

Dag vriend, maar weinig mensen zullen ooit beseffen wat het is om iemand als jij om je heen te mogen hebben. Ik prijs mezelf gelukkig en ben je enorm dankbaar.

Ready to go

Anouck geniet met volle teugen en wij niet minder. Ze vindt alle aandacht helemaal geweldig en het boeit haar bijzonder weinig dat er dekjes, een zadeltje op haar rug en singel onder haar buik gegespt wordt. Alles is leuk! Een dagje 'vrij' wordt eigenlijk als straf opgevat want ze staat al klaar aan de poort om mee naar huis te lopen. Wat een teleurstelling als dat niet doorgaat!

Gisteren kreeg ze voor de 2e keer een zadeltje op. Dat werd vervolgens aan alle kanten betast en bewogen tot het minste ongenoegen van onze Noucky. Dan maar het opstapje ernaast en kijken hoe ze reageert op 'grotere' mensen. Nope, niet bepaald spannend. Druk op het zadel? Lekker interessant zeg... Voet in de stijgbeugel dan? Ja, nou, en?? Druk in de stijgbeugel? Nog altijd geen enkele reactie van onzekerheid.

Het jeukt aan alle kanten om op te stijgen en weg te rijden maar feit blijft dat hoewel Anouck er mentaal helemaal klaar voor is, ze lichamelijk nog heel wat moet groeien. Men gebruikt graag de uitspraak dat zodra 'de groeiplaten in de knieen gesloten zijn' men kan beginnen met inrijden. De één zegt dat je dat kunt voelen, de ander zweert bij röntgenfoto's. Maar logischerwijs is dat niet het enige gewricht wat dicht cq volgroeit moet zijn. Een overzicht:



- Korte koot (16) - boven en onder tussen de geboorte en 6 mnd.
- Lange koot (15) - boven en onder tussen de 6 mnd. en 1 jaar.
- Pijpbeen (13) - boven en onder tussen 8 mnd. en 1,5 jaar.
- Kleine botten van de knie (groeiplaten) (12) - boven-en onderaan op elke, tussen de 1,5 en 2,5 jaar.
- Onderkant van de onderarm (spaakbeen en ellepijp bij de mens) radius-ulna (10 + 11) - tussen de 2 en 2,5 jaar.
- Dragende deel van de glenoid inkeping aan de bovenkant van het pijpbeen (11) – tussen 2,5 en 3 jaar.
- Opperarmbeen (humerus) (8) - boven en onder, tussen de 3 en 3,5 jaar.
- Schouderblad (6) - glenoid of onderkant (gewicht-dragende) gedeelte - tussen de 3,5 en 4 jaar.
- Achterbeen - onderste deel hetzelfde als voorbeen
- Spronggewricht (hak) (30) - deze verbinding is "te laat" voor zo laag naar op het lichaam als het zich bevind, de groeiplaten op het onderbeen (tibia en fibula tarsals) (27 + 26) sluiten niet totdat het dier is vier (dus de hakken zijn een bekend "zwak punt" - zelfs de 18de-eeuwse literatuur waarschuwt voor het beleren van jonge paarden in de ploeg of andere diepe of kleverige ondergrond, of ze te laten springen ze in een zware bodem, voor het risico van verstuiking van hun hakken)
- Onderbeen (27) - boven en onder, tussen de 2,5 en 3 jaar.
- Dijbeen (24) - bodem, tussen 3 en 3,5 jaar; nek, tussen de 3,5 en 4 jaar; grote en 3e dijbeenringen (trochanters), tussen de 3 en 3,5 jaar...
- Bekken (21) - groeischijven op de punten van de heup, piek van kroep (tuberasacrale), en de punten van de bil (tuber ischii), tussen 3 en 4 jaar.

Kortom, we laten haar toch nog een tijd met rust alvorens we met het echte inrijden gaan beginnen. Ondertussen zijn er nog tal van mogelijkheden zoals een boswandeling, een wandeling in het verkeer of een schrikparcourtje aan huis opstellen en te wennen aan lopen over plastic, langs openslaande parapluu's etc. Uiteindelijk zal dit allemaal het rijden maar ook het verkeersmak maken positief beïnvloeden.

Wat te doen met jonge paarden

Eerder deze maand is Anouck 3 jaar geworden. Vroeger was dat dé leeftijd om te beginnen met het inrijden, tegenwoordig wachten veel mensen nog een jaartje totdat het paard verder volgroeid is. Dat geldt ook voor ons. Echt uitgegroeid is een paard pas op de leeftijd van 6-7 jaar maar rustig aan inrijden kan vanaf 4. Nog even geduld voor Anouck dus. Maar dat haalt niet weg dat ze snakt naar wat meer persoonlijke aandacht en dus krijgt ze deze zomer al een basis wat grondwerk betreft.

De roundpen is een ideale plek om te werken met jonge paarden. Elke dag wordt Anouck uit de wei gehaald en mee naar huis genomen om daar in de roundpen diverse oefeningen te doen aan de hand. Ook het uit de groep halen, alleen over straat en vervolgens weer terug in de groep gezet worden zie ik als een training voor een jong dier. Wanneer je ze uit hun vertrouwde omgeving haalt en bij hun maatjes weghaalt kan de wereld ineens heel spannend zijn. Gelukkig boeit dat Anouck allerminst, 1 op 1 aandacht is veel te leuk!

Stagiaire Els ontfermd zich over Anouck gaat enthousiast met haar aan de slag. In het begin is het enkel met elkaar kennis maken, reageren op lichaamstaal, wijken voor druk etc. Daarna komen de struikelblokjes aan bod; waar heeft het paard wat meer moeite mee? In dit geval is de vliegenspray een eng iets en de fles staat dus de hele sessie op de grond en wordt bij tijd en wijle 'uit de kast' gehaald. Ook houdt Anouck er niet van wanneer je aan haar staart zit dus ook hier wordt extra aandacht aan besteed. Elke keer is het een stukje herhaling van de vorige keer en pakken we weer iets nieuws erbij; een zadeldekje bv.

De eerste week is heel voorspoedig verlopen. Komende week zal de kaptoom aan bod komen en krijgt Anouck de grondbeginselen mee van zichzelf dragen, nageven etc. Alles aan de hand en in stap. Zowel Anouck als Els genieten met volle teugen en dat is ook voor mij weer heerlijk om naar te kijken. Zoals altijd wordt er heel erg gelet op wat het individuele paard kan incasseren. Zodra er bij een jong paard stress bij komt kijken, doen we een stapje terug. Op dit moment is alles nog kleuterschoolwerk, het moet dus vooral leuk zijn al leren ze er veel van. Dat houdt een paard enthousiast en geïnteresseerd in omgaan met mensen.