Het paardenparadijs op aarde

Eindelijk is het dan zo ver. Sinds het afscheid van mijn paardenleven en het vertrek van mijn laatste 2 paarden, probeer ik eens per jaar mijn grote liefde, mijn rode vlam, te bezoeken. Ravi, voluit Pleasure’s Eternal Flame genaamd, staat bij mijn vriendin Steffie, Science for Soundness, die in Duitsland woont. Steffie verzorgd Ravi, en voorheen ook zijn moeder Lilly, met veel liefde en zorg. Nooit had ik durven dromen dat Ravi zijn leven op dezelfde manier kon voortzetten zoals hij die al 17 jaar geleid had bij mij in Belgie.

Sociaal gehouden in een groep, het hele jaar door buiten met natuurlijke beschutting en de mogelijkheid om te schuilen in een inloopstal. Altijd voldoende voedsel en variatie aan gras, hooi, kruiden (zoals venkel in de wei) maar ook berkentakken om aan te knabbelen.  natuurlijk voldoende beweging dmv een paddock paradise. Er is gras, zand, aarde en gravel zodat de hoeven natuurlijk kunnen afslijten. Hier en daar staat een appelboom om van te smullen en groeien er rozenbottels en andere gezonde snacks om van te snoepen. Ja, Ravi heeft echt de jackpot gewonnen!

Ook na 6 jaar blijf ik hem enorm missen. Dat rode veulentje wat bij mij is geboren is inmiddels alweer 20 jaar. Het doet eigenlijk wreed pijn om hem weer te zien maar tegelijkertijd is het ook zo mooi. Elk jaar vraag ik me onzeker af of hij mij nog herkend. Zal die band er nog zijn? Maar ook deze keer stond Ravi al op mij te wachten. Alleen. Kuddedier of niet, Ravi stond in zn uppie te staren naar die grote, dichte schuifdeur. Ik had hem door het sleutelgat al zien staan. Bij het openen van de deur keek ik in die vertrouwde, prachtige bruine ogen. Eindelijk!

Ook al ben ik zo vreselijk instabiel, bij Ravi is er geen moment van twijfel of onzekerheid. Bij hem ben ik thuis, alles is vertrouwd. Terwijl ik bij hem sta en we elkaar aftasten hoe het nu gaat, zie ik Steffie in een ooghoek de andere paarden op afstand houden. Dit is ons moment; van Ravi en mij. Truth is dat ik extreem wiebelig ben. De evenwichtsstoornissen zijn niet langer alleen voor mij voelbaar maar nu ook duidelijk zichtbaar voor mijn omgeving. Ook mijn kracht is flink afgenomen. Toch hou ik me aardig staande met Sander aan mijn zijde en natuurlijk ook de trouwe Bubbles.

Het bezoek dit jaar aan Ravi was voor mij dubbel bijzonder omdat het voor hun de eerste kennismaking zou zijn; mijn nieuwe levensgenoten laten kennismaken met mijn oude. Ik prijs mezelf gelukkig met de mensen (en dieren) om mij heen die van mij houden zoals ik ben. Toch blijft een deel van mij het nodig vinden om te bewijzen dat ik anders ben geweest voordat het CANVAS Syndroom toesloeg; Sterker, actiever, sportiever, vlot en beweeglijk. Hoe dan ook, dit bezoek was voor mij extra mooi en bijzonder.

Het was heerlijk om weer even tussen de paarden te zijn. Steffie nam alle tijd en introduceerde Sander, die enkel ervaring heeft met stalen rossen, aan haar paardenparadijsje. Ze overtuigde hem zelfs om op Ravi zn rug te kruipen! Ondertussen genoot ik van het moment waar mijn oude leventje zich ogenschijnlijk moeiteloos mengde met mijn nieuwe leven en andersom. Bubbles vermaakte zich prima in de wei tussen de paarden en met Steffie haar honden. Wat een zaligheid.

Toevallig had ik die ochtend nog gelezen dat het TWH Europees Kampioenschap dit weekend plaats vond. Ondertussen kijk ik vol trots naar mijn 20 jaar oude, ongetrainde rode vlam met mijn grote liefde aboard, die loopt zoals een Tennessee Walking Horse hoort te lopen. Gewoon, uit de wei geplukt, zadel erop en goan! Bitloos, ijzerloos en in 4-takt. En dat terwijl Sander voor het eerst op een paard en Tennessee Walker rijdt. Mijn kampioenen, daar heb je geen jury voor nodig (al was ik dat in een ver verleden zelf 😉). Er valt simpelweg niets te bewijzen. Comme il faut.

Na het rijden wordt Ravi nog verwend met een poetsbeurt, een pedicure en wat lekkers en dan is het weer tijd om de lange reis naar huis te aanvaarden. Ik heb genoten, ondanks de emotie die meerdere keren om de hoek kwam kijken. Dankjewel Steffie, voor je goede zorgen voor Ravi en het prachtige werk dat je verricht. Dankjewel Sander, voor de enorme afstand te rijden in 1 dag tijd en dankjewel Bubbles, om zonder klagen 1000 km in de auto te liggen terwijl ik weet dat dat niet je meest favoriete hobby is.

 

 

 

 

 

 

I had a dream...

Ruim 5 jaar ga ik nu paardloos door het leven. Voor mij was dit een enorme verandering die heel veel tijd in beslag heeft genomen om me aan te passen aan de nieuwe situatie. Maar het is gelukt! En natuurlijk mis ik mijn paardjes en denk ik regelmatig terug aan 'die goede, oude tijd'. 

Eerder deze week gebeurde er echter iets bijzonders. Maandagnacht had ik een levendige droom over Potter. Pleasure Pot o' Gold, mijn gouden champagne dekhengst die Pleasure Gaits bekend maakte in het gangenpaardenwereldje. In mijn droom waren Potter en ik bij elkaar. Het ging niet goed met hem. Hoewel ik weinig details weet over mijn droom, weet ik dat dus wel. Het was geen droom waar ik dingen zag maar juist voelde. Het was heel vredig, ik knuffelde hem. Het was duidelijk een afscheid. Verdrietig werd ik wakker en het eerste wat ik dacht was om de volgende dag contact op te nemen met de eigenaresse. Daarna ben ik toch weer in slaap gesukkeld en de dagen er na heb ik er nauwelijks bij stil gestaan.

Totdat ik vanmiddag zat te genieten van het najaarszonnetje en de droom mij weer te binnen schoot. Direct heb ik de huidige eigenaresse gecontacteerd en gevraagd hoe het met hem was. Haar reactie deed me verstijven van schrik en tegelijkertijd wist ik het al; Potter is afgelopen maandag gaan hemelen. Bizar dat ik uitgerekend die nacht over hem gedroomd heb en zo toch nog afscheid kon nemen. 

Potter, destijds kocht ik hem als 4 jarige hengst. Hij was zo groen als gras. Samen hebben we het ras gepromoot en veel demo's gereden; oa Dierenhappening, BeestigGoed, HorseFair en natuurlijk tijdens onze eigen Open Deur dagen. Potter was te zien op HippoTV met 'Ras in de Kijker' en op landelijke televisie in het programma '1000 zonnen'. Ook verscheen hij in diverse paardenmagazines over de hele wereld.

Met zijn glanzende gouden verschijning en mensgerichte karakter zette Tennessee Walking Horse Potter zijn stoeterij en trainingsstal Pleasure Gaits op de kaart. Een paard met mega veel gangaanleg en toch koos ik ervoor om hem nooit op een wedstijd uit te brengen. Daarvoor in de plaats hebben tig mensen  op deze hengst voor het eerst kennis mogen maken met de boterzachte gangen van de Tennessee Walker tijdens een workshop, clinic of Centered Riding les. In totaal heeft Potter ongeveer 25 nakomelingen op de wereld gezet, veelal raszuivere Walkers en een paar Spotted Saddle Horses. Zijn nakomelingen zijn verspreid over Europa; Nederland, Belgie, Denemarken, Duitsland en Frankrijk. 

Dit paard, een Tennessee Walking Horse, een hengst, heeft mij zoveel waardevolle lessen geleerd en dat zal ik nooit vergeten. Zo is een hengst prima te houden in weide en paddock samen met zijn merrie(s) en zelfs zijn nakomelingen. Door omstandigheden moest hij ooit mee om een demo te geven terwijl ik hem weken niet gereden had. Stel je voor; een jonge hengst zo uit de wei getrokken en op een evenement gezet tussen vreemde paarden en merries. Potter deed alsof dat dagelijkse routine was. Of tijdens de Dierenhappening in Hasselt met Kabouter Plop op de foto? Natuurlijk! Zonder hoofdstel rijden? U vraagt, wij draaien. Maar ook de hengst en zijn harem, zo leerzaam.

Je kwam bij mij als een iele, wiebelige puber. Het duurde nog een paar jaar voordat je open bloeide en een stevige vent werd maar altijd met dat hart van goud, net als je bijzondere vachtkleur. Dankjewel kanjer, voor de tijd die we samen hebben gehad maar ook voor de bijzondere ontmoeting in dromenland eerder deze week. Zonder dat ik het zelf heb beseft, ging onze connectie dieper dan verwacht. 

Samen met Potter is ook Honor gaan hemelen. Te zien onderaan de reeks, liggend met Potter in hun paddock. Ook zij word gemist!

Tot ooit!

nb. foto's staan in willekeurige volgorde

  

Ruiterbewijs regels

Ik heb me zojuist weer vreselijk zitten ergeren aan het gedrag van mede bos gebruikers. 'Vroeger' moest je je ruiterbewijs halen om in de bossen te mogen rijden. Les 1: passeer je medemens/-dier in STAP!

Scenario:

Op een gecombineerd ruiterpad/losloopgebied komt een ruiter mij tegemoet in stap. Ok, dit is al niet echt een ideale combinatie maar kennelijk leek het iemand ooit een goed idee om ruiters samen met loslopende honden van hetzelfde pad te laten genieten. Mijn hond Bubbles loopt los. Ik roep haar bij me zodat het paard geen last van haar heeft en wij beiden aan dezelfde kant lopen als de combinatie voorbij loopt, al weet ik dat mijn hond geen interesse heeft in paarden.

Ca 10 meter voordat we elkaar passeren spoort de jongedame haar paard aan tot draf. 😕Bijzonder maar ok.  

Dan kruisen we elkaar en juist op dat moment zegt ze 'galop' en legt haar benen aan. Vervolgens geeft haar ros een geïrriteerde bok en zwaait met zn achterhand uit in mijn richting. 😦😣😤

Ik kon me niet inhouden en heb even duidelijk aangegeven hoe asociaal en gevaarlijk haar gedrag was. Aan de mimiek zag ik dat haar 'begeleider' op de fiets het nodige commentaar had maar ik had mn oortjes in dus LALALALA!

Feit is dat de ruiter per definitie niet had mogen versnellen. Het paard had mij kunnen raken, mijn hond had achter het 'wegrennende' paard aan kunnen gaan met alle gevolgen van dien. Potentieel gevaar voor de ruiter, haar paard, mijn hond en mijzelf.

 

Zo niet nodig!

 

Nb. Inmiddels weet ik wie de ruiter was en ken ik haar ouders. Dit bericht is zeker niet bedoeld om iemand zwart te maken maar wel om bewustwording te creëren.

Good o'le days

 Afgelopen weekend was ik toeschouwer bij het TWHBEA Europees Kampioenschap in Mönchen Gladbach. Een enorme stap voor mezelf; na ruim 4 jaar paardloos door het leven te gaan heb ik verschillende 'rouw' fases doorlopen. Het is voor mij een uiterst pijnlijk proces geweest na 25 jaar zo intensief met Tennessee Walking Horses te hebben gewerkt.

In 2005 was ik zelf mede organisator van dit EK. Maanden werk aan voorbereiding, werken aan een waterdicht regelement, binnenhalen van sponsoren, het organiseren van clinics voorafgaand aan het EK en natuurlijk zorgen dat de wedstrijd zelf op rolletjes liep, al was dat tenminste voor de buitenwereld zo. 3 jaar later, in 2008, werd er nog een EK georganiseerd, dit keer door de Europese vereniging ETWHA in Kreuth. Een fantastische locatie waar ook Paso Peruano's gelijktijdig hun EK hadden. De opkomst was geweldig, ondanks de enorme afstand. Zelf was ik één van de 3 juryleden samen met 2 Canadezen. Dat viel mij enorm tegen want ik mocht tijdens het EK (en ook 's avonds) geen contact hebben met de deelnemers. Jammer want veel van deze mensen zag ik maar een paar keer per jaar. 

Terug naar zaterdag;
Het was spannend om mijn gezicht te laten zien. Destijds waren er 2 kampen ontstaan; TWHBEA en ETWHA. Hierdoor zijn ook contacten verloren gegaan ondanks het feit dat we allemaal ons hart verloren hadden aan Tennessee Walking Horses, een ras wat nog altijd onbekend en zeldzaam is in Europa. De 'oude garde' had ik al zeker 10 jaar, zo niet langer niet gesproken en niemand had mij de laatste jaren gezien. Van de destijds gezond ogende fokker, trainer en harde werker was nu nog een 'wobbler' over, lopende met een wandelstok. Ja, we worden allemaal ouder, de één iets anders dan de ander ;)

Aangenaam verrast was ik door het warme ontvangst van de oude bekenden die ik zeker 15 jaar niet gezien of gesproken had. Natuurlijk kwamen er vragen of ik gevallen was (stok) ed maar dat was helemaal ok. Na een rondje door de stallen, het zien van bekende Walkers of hun nakomelingen, heb ik samen met een kennis naar een aantal klasses gekeken om op de tribune wederom gezichten te herkennen. Dit keer oa een klant waar ik in 2004 een veulen aan had verkocht; Pleasure's Mary Belle.

Backflash
Destijds was ik fanatiek het ras aan het promoten en concludeerde ik dat er veel vraag was naar grotere, zwarte Walkers en die had ik niet. Dus vond ik een partner in Amerika die mij bijstond in het kostbare proces om Walkers naar Europa te halen. Het moesten wel drachtige merries zijn om zo er financieel uit te kunnen komen. En zo vond ik Shiloh's Sunset Gal, een 4 jarige zwarte merrie van ca 1.60m. Ik liet haar dekken door een blue roan hengst maar na 3 KI pogingen was ze nog altijd niet drachtig en werd besloten om ze naar Texas te halen en daar voor life coverage te kiezen. Na enig speurwerk vond ik First Class Copy, een Versatility World Class Champion, zwart en groot! Shi werd gedekt en was drachtig. Na 30 dagen quarantaine mocht ze eindelijk naar NL. Ik vloog naar Texas om eerst een paar dagen bij First Class Copy en zijn eigenaresse te verblijven om daarna samen met Shi naar Amsterdam te vliegen.

Shi is één van de weinige paarden geweest die ik heb gekocht zonder eerst in levende lijve te hebben ontmoet. Een miskoop was zij in geen geval. Nooit eerder heb ik zo'n lieve, brave merrie gehad die zich ook nog eens ontpopte als een super moeder. Haar veulen werd ongeboren verkocht op voorwaarde dat het een zwart merrieveulen was. Moeder en dochter werden covermodel toen MB nog geen 24 uur oud was. Uitgerekend op die dag had ik een fotosessie gepland met Hypofocus wat resulteerde in aandoenlijke plaatjes. Na het spenen verhuisde Mary Belle net over de grens naar Duitsland en bezocht ik haar nog meerdere keren. Uiteindelijk verwaterde het contact maar afgelopen weekend troffen we elkaar weer. Het was triest om te moeten vernemen dat MB niet meer onder ons is. Ze is totaal onverwacht overleden op 10 jarige leeftijd. Ik weet nog dat men destijds mij heeft getipt dat collega trainers haar uitzonderlijk goed vonden. Jammer dat ik haar zelf niet meer onder zadel heb zien lopen en nog triester dat ze slechts 10 jaar heeft mogen worden.

Pleasure's Mary Belle, deze is voor jou. Je herinnert mij aan een fantastisch mooie tijd, omringt door geweldige paarden.

 

 
Shiloh's Sunset Gal (moeder)

First Class Copy (vader)