I had a dream...

Ruim 5 jaar ga ik nu paardloos door het leven. Voor mij was dit een enorme verandering die heel veel tijd in beslag heeft genomen om me aan te passen aan de nieuwe situatie. Maar het is gelukt! En natuurlijk mis ik mijn paardjes en denk ik regelmatig terug aan 'die goede, oude tijd'. 

Eerder deze week gebeurde er echter iets bijzonders. Maandagnacht had ik een levendige droom over Potter. Pleasure Pot o' Gold, mijn gouden champagne dekhengst die Pleasure Gaits bekend maakte in het gangenpaardenwereldje. In mijn droom waren Potter en ik bij elkaar. Het ging niet goed met hem. Hoewel ik weinig details weet over mijn droom, weet ik dat dus wel. Het was geen droom waar ik dingen zag maar juist voelde. Het was heel vredig, ik knuffelde hem. Het was duidelijk een afscheid. Verdrietig werd ik wakker en het eerste wat ik dacht was om de volgende dag contact op te nemen met de eigenaresse. Daarna ben ik toch weer in slaap gesukkeld en de dagen er na heb ik er nauwelijks bij stil gestaan.

Totdat ik vanmiddag zat te genieten van het najaarszonnetje en de droom mij weer te binnen schoot. Direct heb ik de huidige eigenaresse gecontacteerd en gevraagd hoe het met hem was. Haar reactie deed me verstijven van schrik en tegelijkertijd wist ik het al; Potter is afgelopen maandag gaan hemelen. Bizar dat ik uitgerekend die nacht over hem gedroomd heb en zo toch nog afscheid kon nemen. 

Potter, destijds kocht ik hem als 4 jarige hengst. Hij was zo groen als gras. Samen hebben we het ras gepromoot en veel demo's gereden; oa Dierenhappening, BeestigGoed, HorseFair en natuurlijk tijdens onze eigen Open Deur dagen. Potter was te zien op HippoTV met 'Ras in de Kijker' en op landelijke televisie in het programma '1000 zonnen'. Ook verscheen hij in diverse paardenmagazines over de hele wereld.

Met zijn glanzende gouden verschijning en mensgerichte karakter zette Tennessee Walking Horse Potter zijn stoeterij en trainingsstal Pleasure Gaits op de kaart. Een paard met mega veel gangaanleg en toch koos ik ervoor om hem nooit op een wedstijd uit te brengen. Daarvoor in de plaats hebben tig mensen  op deze hengst voor het eerst kennis mogen maken met de boterzachte gangen van de Tennessee Walker tijdens een workshop, clinic of Centered Riding les. In totaal heeft Potter ongeveer 25 nakomelingen op de wereld gezet, veelal raszuivere Walkers en een paar Spotted Saddle Horses. Zijn nakomelingen zijn verspreid over Europa; Nederland, Belgie, Denemarken, Duitsland en Frankrijk. 

Dit paard, een Tennessee Walking Horse, een hengst, heeft mij zoveel waardevolle lessen geleerd en dat zal ik nooit vergeten. Zo is een hengst prima te houden in weide en paddock samen met zijn merrie(s) en zelfs zijn nakomelingen. Door omstandigheden moest hij ooit mee om een demo te geven terwijl ik hem weken niet gereden had. Stel je voor; een jonge hengst zo uit de wei getrokken en op een evenement gezet tussen vreemde paarden en merries. Potter deed alsof dat dagelijkse routine was. Of tijdens de Dierenhappening in Hasselt met Kabouter Plop op de foto? Natuurlijk! Zonder hoofdstel rijden? U vraagt, wij draaien. Maar ook de hengst en zijn harem, zo leerzaam.

Je kwam bij mij als een iele, wiebelige puber. Het duurde nog een paar jaar voordat je open bloeide en een stevige vent werd maar altijd met dat hart van goud, net als je bijzondere vachtkleur. Dankjewel kanjer, voor de tijd die we samen hebben gehad maar ook voor de bijzondere ontmoeting in dromenland eerder deze week. Zonder dat ik het zelf heb beseft, ging onze connectie dieper dan verwacht. 

Samen met Potter is ook Honor gaan hemelen. Te zien onderaan de reeks, liggend met Potter in hun paddock. Ook zij word gemist!

Tot ooit!

nb. foto's staan in willekeurige volgorde

  

Ruiterbewijs regels

Ik heb me zojuist weer vreselijk zitten ergeren aan het gedrag van mede bos gebruikers. 'Vroeger' moest je je ruiterbewijs halen om in de bossen te mogen rijden. Les 1: passeer je medemens/-dier in STAP!

Scenario:

Op een gecombineerd ruiterpad/losloopgebied komt een ruiter mij tegemoet in stap. Ok, dit is al niet echt een ideale combinatie maar kennelijk leek het iemand ooit een goed idee om ruiters samen met loslopende honden van hetzelfde pad te laten genieten. Mijn hond Bubbles loopt los. Ik roep haar bij me zodat het paard geen last van haar heeft en wij beiden aan dezelfde kant lopen als de combinatie voorbij loopt, al weet ik dat mijn hond geen interesse heeft in paarden.

Ca 10 meter voordat we elkaar passeren spoort de jongedame haar paard aan tot draf. 😕Bijzonder maar ok.  

Dan kruisen we elkaar en juist op dat moment zegt ze 'galop' en legt haar benen aan. Vervolgens geeft haar ros een geïrriteerde bok en zwaait met zn achterhand uit in mijn richting. 😦😣😤

Ik kon me niet inhouden en heb even duidelijk aangegeven hoe asociaal en gevaarlijk haar gedrag was. Aan de mimiek zag ik dat haar 'begeleider' op de fiets het nodige commentaar had maar ik had mn oortjes in dus LALALALA!

Feit is dat de ruiter per definitie niet had mogen versnellen. Het paard had mij kunnen raken, mijn hond had achter het 'wegrennende' paard aan kunnen gaan met alle gevolgen van dien. Potentieel gevaar voor de ruiter, haar paard, mijn hond en mijzelf.

 

Zo niet nodig!

 

Nb. Inmiddels weet ik wie de ruiter was en ken ik haar ouders. Dit bericht is zeker niet bedoeld om iemand zwart te maken maar wel om bewustwording te creëren.

Good o'le days

 Afgelopen weekend was ik toeschouwer bij het TWHBEA Europees Kampioenschap in Mönchen Gladbach. Een enorme stap voor mezelf; na ruim 4 jaar paardloos door het leven te gaan heb ik verschillende 'rouw' fases doorlopen. Het is voor mij een uiterst pijnlijk proces geweest na 25 jaar zo intensief met Tennessee Walking Horses te hebben gewerkt.

In 2005 was ik zelf mede organisator van dit EK. Maanden werk aan voorbereiding, werken aan een waterdicht regelement, binnenhalen van sponsoren, het organiseren van clinics voorafgaand aan het EK en natuurlijk zorgen dat de wedstrijd zelf op rolletjes liep, al was dat tenminste voor de buitenwereld zo. 3 jaar later, in 2008, werd er nog een EK georganiseerd, dit keer door de Europese vereniging ETWHA in Kreuth. Een fantastische locatie waar ook Paso Peruano's gelijktijdig hun EK hadden. De opkomst was geweldig, ondanks de enorme afstand. Zelf was ik één van de 3 juryleden samen met 2 Canadezen. Dat viel mij enorm tegen want ik mocht tijdens het EK (en ook 's avonds) geen contact hebben met de deelnemers. Jammer want veel van deze mensen zag ik maar een paar keer per jaar. 

Terug naar zaterdag;
Het was spannend om mijn gezicht te laten zien. Destijds waren er 2 kampen ontstaan; TWHBEA en ETWHA. Hierdoor zijn ook contacten verloren gegaan ondanks het feit dat we allemaal ons hart verloren hadden aan Tennessee Walking Horses, een ras wat nog altijd onbekend en zeldzaam is in Europa. De 'oude garde' had ik al zeker 10 jaar, zo niet langer niet gesproken en niemand had mij de laatste jaren gezien. Van de destijds gezond ogende fokker, trainer en harde werker was nu nog een 'wobbler' over, lopende met een wandelstok. Ja, we worden allemaal ouder, de één iets anders dan de ander ;)

Aangenaam verrast was ik door het warme ontvangst van de oude bekenden die ik zeker 15 jaar niet gezien of gesproken had. Natuurlijk kwamen er vragen of ik gevallen was (stok) ed maar dat was helemaal ok. Na een rondje door de stallen, het zien van bekende Walkers of hun nakomelingen, heb ik samen met een kennis naar een aantal klasses gekeken om op de tribune wederom gezichten te herkennen. Dit keer oa een klant waar ik in 2004 een veulen aan had verkocht; Pleasure's Mary Belle.

Backflash
Destijds was ik fanatiek het ras aan het promoten en concludeerde ik dat er veel vraag was naar grotere, zwarte Walkers en die had ik niet. Dus vond ik een partner in Amerika die mij bijstond in het kostbare proces om Walkers naar Europa te halen. Het moesten wel drachtige merries zijn om zo er financieel uit te kunnen komen. En zo vond ik Shiloh's Sunset Gal, een 4 jarige zwarte merrie van ca 1.60m. Ik liet haar dekken door een blue roan hengst maar na 3 KI pogingen was ze nog altijd niet drachtig en werd besloten om ze naar Texas te halen en daar voor life coverage te kiezen. Na enig speurwerk vond ik First Class Copy, een Versatility World Class Champion, zwart en groot! Shi werd gedekt en was drachtig. Na 30 dagen quarantaine mocht ze eindelijk naar NL. Ik vloog naar Texas om eerst een paar dagen bij First Class Copy en zijn eigenaresse te verblijven om daarna samen met Shi naar Amsterdam te vliegen.

Shi is één van de weinige paarden geweest die ik heb gekocht zonder eerst in levende lijve te hebben ontmoet. Een miskoop was zij in geen geval. Nooit eerder heb ik zo'n lieve, brave merrie gehad die zich ook nog eens ontpopte als een super moeder. Haar veulen werd ongeboren verkocht op voorwaarde dat het een zwart merrieveulen was. Moeder en dochter werden covermodel toen MB nog geen 24 uur oud was. Uitgerekend op die dag had ik een fotosessie gepland met Hypofocus wat resulteerde in aandoenlijke plaatjes. Na het spenen verhuisde Mary Belle net over de grens naar Duitsland en bezocht ik haar nog meerdere keren. Uiteindelijk verwaterde het contact maar afgelopen weekend troffen we elkaar weer. Het was triest om te moeten vernemen dat MB niet meer onder ons is. Ze is totaal onverwacht overleden op 10 jarige leeftijd. Ik weet nog dat men destijds mij heeft getipt dat collega trainers haar uitzonderlijk goed vonden. Jammer dat ik haar zelf niet meer onder zadel heb zien lopen en nog triester dat ze slechts 10 jaar heeft mogen worden.

Pleasure's Mary Belle, deze is voor jou. Je herinnert mij aan een fantastisch mooie tijd, omringt door geweldige paarden.

 

 
Shiloh's Sunset Gal (moeder)

First Class Copy (vader)

Colorado

In september 2001, vlak na 911, reisde ik naar Colorado waar ik 2 weken op een ranch tussen Tennessee Walkers zat. Samen met My Warrior beklommen we de hoogste bergen, haalden we de laatste, ontsnapte koeien binnen en reden we door berg riviertjes waar je in de stille bochten de goudvlokken zag schitteren op de bodem. 

Ondanks de vreselijke timing had ik de tijd van mijn leven. Daar in 'mijn' appartement boven de stallen. 's Nachts hoorde je de raccoons rond de stallen scharrelen en daalde de temperatuur tot onder 0 maar tegen de middag was het een aangename 20 graden. Het land, hectares groot, stond vol met alphalpha gras. Zo'n 40 Walkers stonden op 1 terrein en vormden diverse harems. De natuurlijke manier van paarden houden weerspiegelde in de beschadigde huiden. Er werd onderling gevochten door de hengsten en de laat gecastreerde paarden die allemaal de beste merries voor zichzelf wilden. 

Elke keer wanneer we een ruin uit de groep haalden voor een trailrit werd zijn harem gekaapt door anderen en barstte de strijd weer los zodra hij weer terug in de groep werd gezet. Niet zo vreemd dat het 'vangen' van zo'n paard een enorme uitdaging was en dit ging met de Wrangler Jeep omdat het lopend simpelweg veel te lang duurde en slopend was. Het idee werkte eigenlijk precies hetzelfde als de round-up zoals Monty Roberts het destijds uitlegde; focus je op het paard van je keuze en blijf je op deze richten net zolang tot het paard tot het besef komt dat vluchten geen zin meer heeft. Maar dan versie 2.0, in een Jeep...

Ik leerde in die 2 korte weken veel verschillende mensen kennen. Waaronder Bernd, de eigenaar van de ranch waar ik tot een jaar of 6 terug nog contact mee had, cowboy Michael, die veel tips gaf over het traceren van de laatste, ontsnapte koeien in het enorm grote en bergachtige gebied. Ik heb jaren email contact gehouden met 1 van de vele meiden die bij de ranch rondhingen en, last but not least Joey (en Mark) Kay. 

De bedoeling van de hele trip was om Walkers te selecteren voor Europa. Helaas werd mijn advies in de wind geslagen en uiteindelijk kwamen er 3 Walkers naar Europa waarvan er slechts 1 door mij uitgekozen was. Destijds heb ik het hele transport begeleid en zijn de paarden op de locatie in België blijven overwinteren voordat ze de doorreis maakten naar Zuid Frankrijk. 

Ook Joey en Mark wilden hun geluk beproeven en als God in Frankrijk gaan leven. Hun Walker en Spotted Saddle Horse konden niet achter blijven en zo werd mij wederom gevraagd om hulp. Dat is hoe Spirit en Cajun in mijn leven kwamen. Op dat moment nog niet beseffend welke impact Spirit op mij en vele anderen zou gaan hebben... 

Boomtown's Lucky Strike aka Spirit

Spirit was een jaar of 4 toen wij elkaar voor het eerst ontmoetten. Gedurende een aantal jaar kruisten onze levens elkaars pad. Het heeft even geduurd vooraleer ik tot de ontdekking kwam wat voor een ruwe diamant ik in de wei had staan. Veel was er niet voor nodig. Enkel een andere houding mijnerzijds. Vanaf het moment dat ik de druk en hoge verwachtingen van Spirit wegnam, kwam er een pracht paard tevoorschijn!

Mooi was ze al, maar zo lief, werkwillig en vergevingsgezind voor alle fouten die wij op haar rug maakten. Altijd zocht ze weer naar hetgeen wij bedoelden en zette zij haar beste beentje voor. "Bedoel je misschien dit?" Want ja, ik sloeg de plank vaak genoeg mis maar samen met Spirit leerde ik hoe het beter kon! En zo ontpopte Spirit zich als het meest geliefde en ideale lespaard bij Pleasure Gaits.

Toen de lessen werden stopgezet zochten we voor Spirit een nieuw thuis waar ze haar kwaliteiten kon blijven inzetten. Birgit hoorde Spirit roepen en twijfelde geen moment. Helemaal vanuit Oostenrijk kwam ze samen met haar man en trailer afgereisd om Spirit mee te nemen naar haar nieuwe plek. En zoals het Spirit betaamd ging dat zeker niet zonder vlag of stoot! Trailerladen is altijd een 'dingetje' geweest bij deze dame. 

Ik denk aan Paard & Koets waar we als eerste gingen laden en als laatste op een lege parkeerplaats vertrokken. Zo ook bij Horse Event waar ik op slinkse wijze gebruik maakte van de rondrijdende tractors die auto's uit de modder moesten slepen. Net op het moment dat er een tractor achter Spirit langs reed vroeg ik haar in de veilige trailer te stappen. Pfff!
Of wat dacht je bij de Centered Riding clinic waar ik uiteindelijk zelfs zonder paard naar huis ging en noodgedwongen de volgende dag met een ongetrainde Potter een demonstratie moest geven. Of meer lokaal HorseFair in Lommel waar ik te paard naar toe ben gereden omdat madame weigerde te laden... 

Affijn, Spirit vertrok naar Oostenrijk met een zeer acceptabele laadtijd van een uurtje of 6 ;). En ook in Oostenrijk (of liever gezegd Tjechië) bleef Spirit volhouden dat trailers echt niet haar ding waren. Maar ondanks dit minder fijne trekje heeft Spirit mij en vele anderen zoveel lessen en inzichten geleerd die alle ergernissen en uren trailerladen je spontaan doen vergeten. 

Helaas, aan al het moois komt een einde. Ook aan Spirit haar reis. Ongetwijfeld de enige (Heritage) Tennessee Walker met de meest bezochte landen in haar paspoort: Amerika, Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Tjechië.

Cushing maakte het haar de afgelopen winter extra zwaar. Eerder deze week berichtte de eigenaar al dat het niet goed ging en samen met Spirit was er een duidelijk moment gekozen om haar te begeleiden in haar laatste reis. Vanmorgen kon ze niet meer zelfstandig opstaan en was het zo ver. 

Dag mooie dame, het was een eer om je in mijn leven te hebben. 💕