27 dec 2010

Sneeuwpret

Al weken leven we in een witte wereld. Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk al brengt het wel extra werk met zich mee. Afgelopen donderdagnacht viel er een enorm pak en waren we praktisch ingesneeuwd. Er viel zo'n 40-50 cm en heel het dorp was in rep en roer. In onze straat wordt per definitie niet gepekeld en ook geen sneeuw geruimd. Weinig mensen konden ons nog bereiken en regelmatig moesten we auto's weer op de weg helpen.

Qua verzorging van de paarden worden we steeds inventiever. De 1000 liter vaten met water zijn volledig vast gevroren en in zo'n berg sneeuw is ook een slee met een 80 liter vat water niet evident om te slepen. Mijn auto biedt uitkomst; volgeladen met tonnen water rijdt hij in zn 4x4 onvermoeibaar door de dikke sneeuw naar de weilanden om daar de paarden van water te voorzien. Het is echt ongelooflijk dat er juist met deze koude meer dan normaal gedronken wordt. Elke dag wordt er ca 300 liter water vervoerd en aan huis gaat er ook nog eens 200 liter water doorheen.

Hoe meer sneeuw, des te blijer de honden worden. Ik lig dubbel als ik de kleintjes zich een weg zie banen door de hoge sneeuw. Gewapend met camera heb ik geprobeerd eea in beeld te brengen. Ondanks het harde zwoegen en soms de frustraties kan ik intens genieten van alle dieren rondom ons. Wat een rijkdom, daar wordt je spontaan warm van...

21 dec 2010

Jeugdsentiment



'Mijn' boom staat te pronken midden op de markt in Culemborg (NL). Meer dan 10 jaar lang keek ik elke dag op deze boom uit vanuit mijn slaapkamerraam toen ik nog thuis woonde. Ik vond m prachtig! Afgelopen jaar is het ouderlijk huis verkocht en werd door de nieuwe bewoners een kapvergunning aangevraagd voor de mooie blauw spar. De gemeente heeft de boom nog een prachtig laatste kerst gegund, midden op de markt in Culemborg. Toch zonde van die mooie boom...

20 dec 2010

Winterstop

Met alle sneeuw en de vrieskou is het helaas niet mogelijk om paarden in deze periode in training te nemen. Op zulke moment groeit de behoefte aan een binnenpiste. Dus houden we vanaf nu een gedwongen winterstop. Afgelopen zaterdag is het laatste leerpaardje weer huiswaarts gekeerd. Helemaal naar Frankrijk, de kou en sneeuw trotserend. Het is altijd weer jammer om afscheid te moeten nemen van een paardje waar je een geruime tijd mee hebt gewerkt en hebt zien groeien. Je bouwt toch een band op, ook al weet je dat het dier slechts tijdelijk inwoont.

Tot maart focussen we ons op onze eigen paardjes. Grondwerk voor de jonge dames en genieten van buitenritten met de gereden paarden.

In het voorjaar zijn de paardjes van buitenaf weer welkom voor training.

Waiting on Santa

3 dec 2010

Hondenweer

Koliek!

Afgelopen weekend was er één die we kunnen missen als kiespijn. Buiten de verwarming die stil viel trof ik onze Lulu zaterdag avond liggend op stal. Ze weigerde op te staan en had duidelijk geen interesse in haar eten. De alarmbellen in mijn hoofd rinkelden op volle toeren. Ook op mijn stem wilde Lulu niet gaan staan dus moest ik haar met geweld op de been zien te krijgen. Als verdoofd bleef ze staan, niet eens de moeite nemend om het vlas van zich af te schudden.

Snel rende ik naar huis om Oscar te alarmeren. Terwijl hij met Lulu ging stappen belde ik de veearts die binnen 20 minuten ter plaatse was. Dat het koliek was was duidelijk maar wat voor soort? Het bleek gaskoliek te zijn en haar darmen lagen vrijwel volledig stil. Gelukkig werkte alles verder wel normaal. Ze plaste en meste een klein beetje. Lulu werd intraveneus ingespoten en knapte zienderogen op. In de uren die volgden hielden we haar nauwlettend in de gaten. Om middernacht zag alles er rustig uit. Lulu stond op stal met een kale vloer om de zin om te liggen zoveel mogelijk te ontnemen. Ze keek helder en had geen verschijnselen van koliek meer.

Voor dag en dauw stond ik zondagochtend weer op stal. In een oogwenk zag ik dat het foute boel was. Lulu was achteruit gegaan, stond te flemen en had duidelijk pijn. Wederom ging ik met haar wandelen en de dierenarts was alweer onderweg. Wanneer je een merrie van 1.63m steeds onderuit ziet gaan en haar met moeite weer op de been krijgt, slaat de paniek goed toe. Ik was er niet gerust op.

De hele dag hebben we elk uur een kwartier gestapt. Tot 3 keer toe werd ze intraveneus ingespoten om haar darmen te ontspannen. Tegen 9 uur 's avonds waren haar darmen redelijk op gang. Nog altijd mocht ze niet eten en daar was ze het niet mee eens. Een goed teken! Maandagochtend trof ik een duidelijk opgeknapte Lulu op stal. Hoewel ze nog niet 100% in orde was kreeg ik na een laatste behandeling groen licht om Lulu weer met haar maatjes op de wei te zetten. De rest van de week heeft ze hooi en slobber gegeten en inmiddels zijn we weer helemaal gerust. Dit zijn zeer enge momenten en dan te bedenken dat Lulu nog drachtig is van onze Potter ook. Het is zeker dat Lulu iets verkeerds heeft gegeten. Wat dat dan is geweest, is ons niet bekend. Qua voeding is er niets veranderd, het enige verschil is dat de paarden zaterdag in een andere wei hebben gestaan langs een wandelpad.

Al sluiten we onze paarden nooit op op stal, gelukkig is die mogelijkheid er in geval van nood wel. Wij kunnen weer opgelucht ademhalen. Alles is goed!

17 nov 2010

Tennessee Walkers @ Equirience

Afgelopen weekend waren we weer van de partij in de Brabanthallen met de Tennessee Walker. Denise, Mariska en ik hadden de paarden voorbereid en we werden bijgestaan door Oscar, Fons en Trees die de stand bemanden tijdens onze demonstraties.

Vrijdagochtend hebben we de stand opgebouwd en Mariska en ik waren tevreden over het resultaat. Maar toen de beurs open ging kwamen we tot de conclusie dat we niet de beste locatie hadden en in een dood gangpad zaten. Iemand bleek echter niet op zijn komen dagen en liet een stand op een toplocatie leeg staan. 1 kort onderonsje met de organisatie en wij konden verhuizen naar onze nieuwe stek om zaterdag goed van start te gaan.

Helaas bleek Spirit niet van goede zin. Wellicht was het de regen of was het iets anders maar ze wilde niet mee. Totaal onvoorbereid werd Ravi meegenomen. Het voordeel hiervan was wel dat er geen verwachtingen waren waardoor het nooit tegen kan vallen. Ravi kwam de shock snel te boven en liep zijn eerste demonstratie aan de hand in de grote ring. Later die dag gaven we met 3 Walkers een demonstratie onder zadel en ik was apetrots!

We hebben een bere gezellige beurs gehad, veel bezoek van bekenden en geïnteresseerden en we zitten vol nieuwe ideeen voor een volgende beurs. Zondag was ook nog eens de dag dat ik verjaarde en ik werd verrast met ( p)aardige kadootjes. Dank jullie dames! En eerlijk is eerlijk, het is een wereld van verschil om je paard zo de trailer in te zien lopen en naar huis te kunnen rijden na 3 zware dagen!

DSC_2087a DSC_2092aDSC_2096a DSC_2066a

9 nov 2010

His Masters Voice

Omstandigheden brachten deze ruin bij ons. Ik ken hem al vele jaren. Zijn vader was de eerste Walker die ik heb gereden. Ed is 16 jaar en heeft nog vele jaren te gaan. Op dit moment loopt hij samen met de 2 jarigen Anouck en Amber. Een flinke tegenvaller voor de dames want Ed heerst over zijn nieuw verworven koninkrijk.

De komst van Ed doet me heimelijk terugdenken aan de beginjaren in het Walkerwereldje. Mijn eerste Walker ervaring was op Master, Ed zijn vader. De toen 3 jarige hengst was net onder zadel en ik vond het doodeng om na 2 jaar niet gereden te hebben meteen op een vreemde hengst naar buiten te moeten. Maar de rit verliep voorspoedig. Na afloop vond ik het Westernzadel geweldig zitten en hadden we veel gestapt. Tsja, het kwartje was nog niet gevallen dat dit een gangenpaard was. Dat kwam pas een paar maanden later toen ik wederom op Master en andere Walkers had gereden.

Mijn voorliefde voor oude bloedlijnen was toen al aanwezig, al was ik mij er destijds niet van bewust. Mijn droompaardje was Shadow, een kleine zwarte merrie geboren in 1986. De toen 9 jarige merrie was in eerste instantie afstandelijk maar toen ik haar regelmatig reed ontpopte ze zich als een leuke, aanhankelijke merrie die voor je door het vuur ging. Helaas werd zij net voor mijn neus verkocht. Ik ben haar wel altijd blijven volgen en heb zelfs afgelopen jaar nog gepoocht haar alsnog te kopen. De nu 24 jarige Shadow is een bejaarde dame met arthrose en geniet van haar oude dag bij haar eigenaresse in Duitsland. Ze heeft 2 veulens op de wereld gezet. Op haar stamboom prijken Allan F-1, Nell Dement F-3, Merry Legs F-4, Roan Allen F-38 en Gertrude F-84. Maar liefst 5 Foundation paarden waaronder stamvader Allan. Pffiew!
Nog altijd denk ik met gemengde gevoelens terug aan haar. Hoe zou het zijn gelopen als ik haar wel had kunnen kopen?

Ergens was mijn voorliefde voor oude bloedlijnen dus al vanaf het begin aanwezig. In ons fokbeleid streven we ook juist naar het fokken met oude bloedlijnen om zoveel mogelijk het oorspronkelijke type Walker te behouden. Ook Ed heeft 2 Foundation paarden op zijn papieren staan, maar ja, met een ruin kun je niet fokken. Wel kan hij laten zien wat mensen mogen verwachten qua karakter, gangwerk en bouw en dat zal zijn nieuwe job gaan worden. Het is bijzonder dat dit paard steeds weer op ons pad komt na al die jaren. Het zal zo moeten zijn.

Hieronder:
Shadow en ik ruim 15 jaar geleden. De zwarte ruin is Master, de vader van Ed en Ed himself.












Ed op zijn nieuwe plek:

30 okt 2010

Zielig, zieliger, zieligst

Gisteren had Muzby zijn zoveelste nagel stuk gebeten. Hij liep stok kreupel en het bloedde flink. Aangezien ik toch naar de dierenarts moest met Izzy heb ik hem gelijk meegenomen. Zijn nagel werd vakkundig verwijderd en het pootje werd ingetaped. Ons stoere Jerommeke was plotsklap een zielig menneke geworden.

Vanmorgen heb ik hem gevraagd te poseren en ja hoor, hij kan nog altijd heel zielig kijken ;)



19 okt 2010

Bericht vanuit Amerika

We zijn ruim 2 weken in Amerika en genieten met volle teugen. De huurauto heeft er weer meer dan 2000 miles bij en wij hebben weer veel gezien. Kentucky was leuk maar Tennessee blijft ons toch het meeste trekken. Ons favoriete verblijf in de guesthouse in Petersburg (middle of nowwhere) voelt als een 2e thuis.

Naast de ontelbaar veel paarden die we hebben gezien, hebben we ook een bezoek gebracht aan Nashville, Kentucky Horse Park to name a few. Natuurlijk mochten de nodige trailritten niet ontbreken (zowel op Tennessee Walkers als op Kentucky Mountain Saddle Horses en Rocky Mountain Horses). En ik heb zelfs nog meegedaan aan een funshow met een KMSH!

Dat het leven hier in het zuiden beduidend anders is dan in Europa is een feit. Hier is alles groter (denk aan auto's), de ruimte voor dieren is extreem. Er is veel natuur en wildlife. Overal zie je eenkhoorntjes, racoons, vossen, cayotees, konijnen, herten, fel gekleurde vogels en nog veel meer. Koeien lopen in weides met eigen beekjes etc. We hebben de geciviliceerde delen bezocht maar ook armoedige gebieden aangedaan. De omgang met dieren is ook anders en niet altijd zoals wij dat gewend zijn. Zo trof ik vandaag deze schedel van een koe. Overleden aan een natuurlijke dood. Het volledige skelet lag her en der verspreid, waarschijnlijk door water weggespoeld. Vermoedelijk 3 jaar of langer heeft het nodig gehad om enkel nog de botten over te houden. In Europa zou je dit niet aantreffen maar hier is het een normaal tafereel.

Wennen zal het wel nooit maar dit hoort wel bij het leven in de zuiderlijke staten. Nog 1 nachtje en dan vliegen we weer naar huis...

30 sep 2010

Kroost vliegt uit

Op de valreep vond er nog een verhuizing plaats voor ons vertrek naar Amerika. Zojuist is Trip vertrokken naar zijn nieuwe adres bij de opfokker in Nederland. Moeder Lilly begeleidt hem hierbij. Dat Trip enige weken geleden gespeend was maakte voor hem geen verschil om zijn moeder blindelings te vertrouwen. Het laden verliep vlekkeloos.

Nadat Lilly was geladen en stond te genieten van haar hooi liep ik met een voeremmer de trailer in. Dat Trip net had ontbeten speelde geen rol. Hij lustte nog wel wat! Alleen die laadklep stond in de weg en hoe kom je nou bij dat voer in de trailer? Zonder op de laadklep te staan was de beste mogelijkheid via de zijkant de klep maar ja, dan kon hij niet bij het voer en de opstap was wel heel hoog. Ik leidde hem dus telkens naar het laagste punt; het midden van de klep. Deze ligt nog altijd iets hoger dan de vlakke grond dus ja, dan stoot je je voet (hoef). 3x zocht hij wederom het plekje op langs de zijkant maar aangezien hij niet beloond werd, waagde hij toch een poging vanaf de juiste locatie.

Zonder twijfel stapte hij met zn voorhoeven op de klep et voila, de beloning van een klein hapje was al daar. Mjam, dat is toch lekker voer, daar wilde hij meer van en dat mocht natuurlijk maar..... voor wat, hoort wat! Stapje voor stapje lokte ik hem verder op de klep en al snel stond hij er met 4 benen op al knabbelend op zn muesli. Er was geen spoor van onzekerheid te bekennen. Binnen 10 minuten stond hij op de trailer terwijl hij er nog nooit 1 van binnen had gezien. Daarentegen heeft hij wel de trukendoos van Sam mogen aanschouwen die van het laden in mei dit jaar een heel langdurig spektakel heeft gemaakt, niet echt het juiste voorbeeld. Ook het afsluiten van de trailer en het wegrijden ging zonder enige gestommel. Trip was veel te druk met het heerlijk ruikende voordrooghooi.

Klein detail is overigens dat Trip zonder leidttouw is geladen. Het ging dus volledig uit vrije beweging.

Ik ben trots en tevreden. De nieuwe eigenaresse zal veel plezier van deze kanjer gaan beleven en ik weet zeker dat Trip zich snel thuis zal voelen tussen een groep jongens van zijn leeftijd.

29 sep 2010

Unieke commercial

Ik zou heel graag willen zien hoe de opnames zijn verlopen...



Mijn wens geschiedde: http://www.youtube.com/watch?v=sY7BoDgOcLI&NR=1

2010 WEG Opening Ceremonies Stacy Westfall Bridleless

De enige echte winnaar. Stacey en haar paard wonnen dan wel geen medaille maar ze krijgt ons hart. Dit is Harmony, Balance & Partnership!

27 sep 2010

Count down

Het aftellen is begonnen. Dit weekend vliegen we de grote plas over voor ons jaarlijkse verlof annex werkvakantie in de US of A. Een deel van ons verblijf is gepland maar zoals altijd blijft er voldoende ruimte over voor spontane bezoeken aan stoeterijen, evenementen of andere interessante gelegenheden.

We beginnen zoals altijd met een rechtstreekse vlucht Brussel - Atlanta. Door de jaren heen is dit toch wel de makkelijkste en snelste verbinding gebleken naar ons favoriete verblijf in het pittoreske gehucht Petersburg, TN. Na 8 uurtjes vliegen stappen we in de auto om 4 uur later bij ons huisje te arriveren die omringd is door heuvels en 30 ha met een kudde van ca 40 Walkers. Wakker worden in de natuur met zoveel van je favoriete paarden om je heen die vrij zijn te gaan en staan waar ze willen is een droom die al meer dan eens werkelijkheid werd.

De eerste week is gereserveerd voor het weerzien van vrienden, hun paarden en nakomelingen van dit jaar, uitrusten, lekker bijkletsen en genieten van een goede steak en mijn favoriete ontbijt: pancakes met fried apples & cream by Cracker Barrel! Als we dan toch allemaal samenkomen, is het een goed moment voor een meeting met de founders van de Heritage TWH Society. In week 2 verlaten we onze uitvalsbasis in Petersburg om via Nashville naar Kentucky te reizen. Die periode verblijven we in motels en hopen we ook te bivakkeren bij een Nederlands echtpaar met een B&B in KY. Het is alweer ruim 12 jaar geleden dat ik een fokker van Walkers met oude bloedlijnen in KY heb bezocht, de hoogste tijd om weer langs te gaan. Ironisch genoeg bezoeken we het Kentucky Horse Park pas nadat de Equestrian Games zijn afgelopen. Te druk en niet onze 'tak van sport'. Arnold & Lisa Warmels hebben we 3 jaar geleden voor het laatst gezien en we kijken uit naar het bezoeken van hun Frysian Valley Sport Horses farm in Lexington waar ze eerder dit jaar naar verhuisd zijn. Klinkt bekend? Dat kan kloppen! Zij hebben nl de openingscermonie met de Friezentrein verzorgd.

We bezoeken het KMSHA en een aantal fokkers van Kentucky Mountain Saddle Horses om later weer zuidelijk af te reizen naar TN. Onderweg stoppen we nog bij Larry Whitesell om een clinic van hem bij te wonen en we eindigen het laatste weekend in zuid TN om samen met fans en eigenaren van nakomelingen van Buds Sterling Bullet een trailrit te maken.

Wat hebben we het toch slecht ;) Tennessee, here we come!

Tennessee Walking Horses present @ World Equestrian Games

Updated: 11:33 PM Sep 21, 2010

Local Horse Headed to World Equestrian Games
Cocoa's Red Zone is a two time national champion from Franklin, and he's headed to the World Equestrian Games. Those close to the horse are excited to have the games come to Kentucky, the first time they've been held in the United States.
Posted: 7:52 PM Sep 21, 2010
Reporter: Lacey Steele
Email Address: lacey.steele@wbko.com

Local Horse Headed to World Equestrian Games

Cocoa's Red Zone is a two time national champion from Franklin, and he's headed to the World Equestrian Games.

Those close to the horse are excited to have the games come to Kentucky, the first time they've been held in the United States.

"There are horses coming from just about every continent, not just Europe, but just every continent, so this is an excellent opportunity for the people of Kentucky to show the state in a positive light," said Jason Crawhorn, Red Zone's trainer.

Red Zone is the youngest of ten Tennessee Walking Horses selected for the World Games exhibition, and he's also the only walking horse from Kentucky.

"Red Zone is a part of a ten horse program," said Crawhorn. "We're going to go into the ring two at a time. We have music to coordinate our programs with. I'm performing with another horse from Murfreesboro, Tennessee."

Crawhorn believes Red Zone's temperament is what makes him such a great show horse.

"He's really a loving horse," said Crawhorn. "He likes attention, but he knows the show ring is business. When he gets in the show ring he perks up a little bit, and he likes to show off sometimes."

The games are a chance to introduce horses like Red Zone to people from all over the world.

"A lot of these people may never have seen a Tennessee Walking Horse before, so this is a great opportunity to expose the breed to some new folks," said Crawhorn.

And for Crawhorn, it's a chance to showcase the horse he's bonded with.

"It's hard not to get a connection with a person or an animal that you work with everyday," said Crawhorn. "I ride Red Zone five days a week, so we get to know eachother very well. He learns my little intricacies, and I know his."

Red Zone heads to the games next Tuesday where he will have four days of exhibits.

For more information on Red Zone click here.



http://www.wbko.com/news/headlines/103490239.html?ref=239

17 sep 2010

Ik zie, ik zie...

Aankomende zondag vindt de jaarlijkse vliegshow van Sanicole weer plaats. Het spektakel trekt zo'n 30.000 toeschouwers waarbij piloten uit Nederland, België, Duitsland, Frankrijk, Engeland, Amerika, Spanje, Portugal, Zwitserland, Tsjechië, Jordanië, Turkije hun vliegkunsten tonen boven de Hechtelse Heide.

Sinds jaar en dag ben ik de enige in en rondom huis die gefascineerd dit schouwspel in de lucht aanschouw maar ik heb nu een mede fan gevonden! Tijdens de oefenvluchten die gisteren en vandaag plaats vonden stond onze Paloma vol ontzag naar de voorbij razende straaljagers te kijken die in formatie voorbij vlogen en hun kunsten toonden. De andere paarden moeten er weinig van weten maar Paloma leek er geen genoeg van te krijgen en volgde de herriemakers tot ze uit het zicht waren met deze mooie plaatjes als resultaat.