Equitana part II

Gister zijn we wederom een dagje in Essen geweest. Het was leuk om iedereen even te spreken, de verschillende fokkers weer te zien en oude bekenden te ontmoeten. Natuurlijk hebben we nog foto's gemaakt van de IGV demo waar dit keer andere gangenpaarden te zien waren. Al is de beurs eens per 2 jaar, het is absoluut een ontmoetingsplaats voor ons paardenfanaten. Leuk om iedereen weer gezien te hebben!

Equitana

Tijdens de Equitana worden er veel verschillende gangenpaardenrassen vertegenwoordigd door de IGV (Internationale Gangpferde Vereinigung). Op de stand (Hal 2, B37) vind je info en folders van fokkers over de Paso Fino, Paso Peruano, Missouri Foxtrotter, Rocky Mountain Horse, Töltende Draver en Tennessee Walking Horse. Je kunt er terecht voor al je vragen over de verschillende rassen en dagelijks worden er ca 3 demonstraties gegeven. De Mangalarga Marchador is ook vertegenwoordigd met een eigen stand en aparte demo's. Onderstaand een overzicht van de verschillende rassen en andere demo's.



In hal 6:


Overige demo's:


Vrijdag zijn we er weer!

Lente!

Jeeminee! Er gebeurd zoveel dat ik het zelf bijna niet meer kan volgen. Afgelopen weekend op de Equitana gangenpaardjes gepromoot op de stand van de IGV en veel foto's gemaakt. Gisteravond laat thuis gekomen dus nog geen tijd gehad om de foto's te uploaden. Na een slapeloze nacht volgde een prachtige ochtend met zonneschijn, tijd om paarden te trainen!

Eerst Faemily, toen Beauty. Wat een fijne paardjes zijn het. En ik val in herhaling maar ik heb dit echt gemist. Nog liever werk ik met mn eigen paarden maar dit is ook erg leuk. Christine helpt mee en ontpopte zich vandaag als fotograaf, filmster en daarna hebben we samen een buitenrit gemaakt met Fae en Beauty. Hier lusten we allebei wel pap van!

Wat een heerlijke lentedag. Morgen weer?!

De laatste maanden heeft het niet erg meegezeten. Het begon allemaal in november toen ik pardoes omver gerend werd door één van de paarden die vervolgens boven op me viel. Kennelijk gaf ik toch niet zo mee als verwacht... Mijn schouder en borstkas hebben een flinke klap te verduren gehad maar gelukkig was er niets gebroken. Het herstel nam de nodige tijd in beslag en er volgde een dikke maand van verschillende vormen van griep. Het nieuwe jaar begon met een goed voornemen: gezond zijn! En daar begon ik ook echt op 1 januari mee, wat een opluchting.

3 weken later moest ik geopereerd worden aan mijn voet. Ookal was dit gepland, ik stond zeker niet te popelen. Gelukkig had ik toch nog een paar weken met de paarden kunnen werken maar nu was het een verplichte stop. Gisteren waren we 6.5 week verder. De röntgenfoto's tonen een goed geheelde voet en de brace mag in de kast. Ok, we zijn er nog niet maar ik kan lopen, zij het langzaam. Nog geen 2 uur later zit ik in het zadel en rij ik met mijn vertrouwde Ravi door sneeuw met ijzige wind in de piste. Het liefst had hij wat rondjes gebokt maar de kostbare lading op zijn rug kon dat niet echt hebben dus deed hij braaf wat ik hem vroeg. De schat!


Vanmorgen ook weer met de trainingspaarden aan de slag gegaan. Wat heb ik dit gemist! Jammer van de gemiste periode werken met mijn eigen paarden maar vanaf nu er weer vol tegenaan. Dus lente, kom maar op!

Te Koop: Faemily

Afgelopen weekend is Faemily gearriveerd. Geen onbekende voor ons want ze heeft al bij ons gelogeerd voor het zadelmak maken. Faemily is een Kentucky Mountain Saddle Horse. Haar vader is Kentucky Pathfinder, een chocolade Rocky Mountain Horse die tevens de opa is van onze Anouck. Faemily is als veulen bij haar huidige eigenaresse gekomen en is opgegroeid in een weide met soortgenoten.

Deze jonge dame wordt bitloos gereden en is altijd natuurlijk bekapt. Na het inrijden heeft de eigenaresse Faemily verder doorgereden en gecertificeerd. Faemily is dus ook voor de fokkerij inzetbaar. Deze stevige maar compacte merrie is 1.47m en bekend met het verkeer en wandelingen door bossen en landerijen. Ze loopt zowel alleen als samen met een ander paard. Faemily is een brave merrie die makkelijk in tölt te rijden is. Na een winterstop wordt het rijden nu weer opgepakt.

Onderstaand een serie foto's, de laatste is de vader van Faemily; Pathfinder. Voor geïnteresseerden is deze merrie te bezichtigen op onze locatie in Hechtel.

Suplementen, de speurtocht

Lilly haar laatste veulen Trip is in 2010 geboren. Tijdens het zogen geeft ze letterlijk alle energie aan haar kind wat ervoor zorgt dat ze aan het einde van het spenen graatmager is. Zelf vind ik dat een vreselijk gezicht, ookal komt ze snel weer bij nadat het veulen gespeend is. Normaliter geven we de merries altijd minimaal 1 jaar rust na het veulenen, in geval van Lilly kozen we voor 2 jaar. In die periode was ze pleegmoeder van de gespeende veulens, een taak die je met een gerust hart aan haar kunt overlaten. Lilly zag er goed uit, iets aan de stevige kant zelfs. In 2012 lieten we haar dekken door Capriano, helaas kreeg ze een baarmoederontsteking waardoor ze niet drachtig raakte. Die zomer werd Lilly regelmatig gereden, ze was t dikkertje van de kudde maar alles ging goed.

Mijn gevoel gaf wel aan dat we moesten oppassen met haar. Insuline resistentie was iets wat door mijn hoofd maalde en ook het risico van bevangen raken. In het najaar zette ik Lilly op een magnesium kuur en kregen de paarden uit voorzorg een mineralenblok met magnesium tot hun beschikking. Magnesium is suplement # 1 om hoefbevanging te voorkomen cq de harde, dikke nek weer losser te krijgen. In november besprak ik Lilly haar voeding met de dierenarts. Lilly stond met 3 paarden in een weide met paddock aan het bos. Altijd vrije uitloop en een hooiruif waar we normaliter een pak voordroog inzetten. Door haar overgewicht besloten we enigszins het voer te ratsoeneren, dwz we voerden dagelijks een afgemeten hoeveelheid hooi dus niet langer onbeperkt eten. Verder een handvol kruidenmuesli en daarmee moest Lill de winter doorkomen.

Nu het kwaad alsnog geschiedde, moest ik weer snel aktie ondernemen. Naast de behandeling van de reguliere dierenarts zocht ik naar meer natuurlijke suplementen (we mogen het geen medicatie noemen). Op internet kun je vanalles vinden over suplementen bij hoefbevanging. Arts 1 in Amerika heeft 'het' middel, in Engeland biedt een kliniek 'de oplossing' en ga zo maar door. Kies maar uit!

Na een brainstormsessie koos ik voor magnesium (paardnatuurlijk) en een kuur Gluco Balance. Daarnaast nog een detox kuur om Lilly te ontgiften. Na 6 dagen inspuiten kreeg Lilly Phenylbutazone poeders 2 x daags. Al met al een hele klus om alles toe te dienen. Gluco balance wordt met smaak gegeten in een handje geweekte Protein Light grasbrok. De magnesium vindt ze echt niet lekker, ook niet icm de grasbrok dus deze gaat aangelengd met water in een spuit rechtstreeks in de mond, zo ook de bute. De detox moet dan weer los van het voer gegeven worden (dus op andere tijdstippen) wederom met een spuitje rechtstreeks in de mond. Verder krijgt ze droog hooi (geen voordroog meer) 2 plakjes per dag aangevuld met een hoeveelheid stro (daar zit geen suiker in).

1,5 week na de ontdekking gaat het stukken beter. Lilly loopt niet langer op eieren en beweegt vrij door de paddock. Het koelen van de voeten (4 hoeven rondom in emmers, een grappig gezicht) vindt ze niet langer prettig. Uiteindelijk zijn de hoeven niet warm meer. Ik hou de zandgrond in de paddock goed vochtig voor een natuurlijke koeling. Tijd om haar bewegingsruimte te vergroten. Elke middag zet ik haar in een grotere paddock samen met Ravi en Beetle. Ze kent beiden goed (zoon en vriendin) en Lill is altijd de baas geweest. Doordat ze samen staan beweegt ze automatisch iets meer, nog altijd in stap maar vloeiend en niet langer kreupel. Afgelopen donderdag dacht ik er verstandig aan te doen door haar in de piste te zetten, deze grenst aan de wei waar Ravi, Beetle, Anouck en Marsie 's morgens in staan. Nah, niet zo'n goed idee! Lill liep enthousiast en voorwaarts in stap naar achteren. De andere paarden komen nieuwsgierig contact maken bij de omheining, maar Lilly heeft Anouck altijd al een wijsneus gevonden en zij moet vooral opzouten! Niet in het minst onder de indruk reageert Anouck niet op de oren naar achter, noch op een duidelijker dreigement. Dus Lill maakt zich boos en begint me daar toch te bokken, steigeren, draven en galopperen! Mijn hart maakt in eerste instantie een sprongetje van blijdschap maar al gauw vind ik dit niet leuk meer. Dit is iets teveel van het goede. Ondertussen gaat iedereen aan de kletter in de wei en Lill doet hard mee. Tijd om in te grijpen dus. Niet makkelijk als je nog altijd met je voet in een brace zit en niet snel kunt bewegen. Gelukkig kan ik Lilly overtuigen te kalmeren en haar aan het halster weer terug in de paddock zetten. Mijn angst dat ze terug zou vallen bleek gelukkig ongegrond.

Lilly krijg dagelijks meer bewegingsvrijheid, zij het in stap. Alles gaat goed! Sinds gisteren staat ze op de helft bute. Hopelijk blijft dit goed gaan. Zodra ze van de bute af is gaan we haar bloed onderzoeken om insuline resistentie te bevestigen.

nb. de foto's zijn gemaakt de dag na het bekappen

Hoefbevangen!

Vorige week maandag kreeg ik de schrik van mijn leven. Lilly stond abnormaal stil in de paddock en bewoog heel stram. Omdat ik zelf aan mn voet ben geopereerd kon ik niet naar de wei in het bos, zeker niet met de sneeuw. Dus moest Lilly naar huis gebracht worden, een wandeling van ca 500 meter. Normaliter leggen de paarden dat in 10 minuten af, dit keer duurde het veel langer. Ondertussen 'liep' (strompelde) ik thuis op hete kolen en werd ik met de minuut bezorgder. Ondertussen had ik de dierenarts al gebeld.

Hoefbevanging lag zeker in de lijn der verwachting, maar hoe kan dat nu ineens gebeuren? Het voedingsschema was niet veranderd en naast een portie hooi kreeg Lilly slechts een handje vol kruidenmuesli per dag in een voerzak. Voer stelen was onmogelijk. Hoe lang was dit al gaande? Ik heb een hele nauwe band met mijn paarden, in het bijzonder met Lilly. In een oogopslag zie ik of er iets verkeerd is maar ja, na mijn operatie was ik aan huis gekluisterd en afhankelijk van de zorg en het inzicht van de hulpen. Had ik dit eerder kunnen herkennen? Hoe lang had ze al pijn?

Na een half uur belde ik op om te vragen waar ze bleven. Lilly deed met moeite 3 passen en viel dan weer stil. Het kostte veel moeite om haar vooruit te krijgen. Uiteindelijk hebben ze met 3 man haar naar huis gebracht met behulp van een touw achter haar billen langs, net zoals we een veulen leren om aan een halster mee te lopen. Toen ze eenmaal bij de poort stond en ik haar naam riep gooide Lilly haar hoofd omhoog en oren naar voren. Oef, dat was tenminste iets. Vanaf dat moment liep ze weliswaar uiterst moeizaam maar zonder dwang de laatste meters tot in de paddock. Deze verhuizing had in totaal een uur geduurd. Ik vond het vreselijk om haar zo te zien en had spijt dat ik ze naar huis had laten halen. Feit was wel dat ik haar hier zelf kon verzorgen en ze in paddock en op stal in een dikke laag vlas kon staan.

De dierenarts bevestigde mijn vermoeden. Lilly stond in de typische stand van hoefbevanging: alle gewicht op de achterhand, de voorbenen volledig ontlasten. Ze trilde enorm en ze stond opgetrokken van de pijn. In eerste instantie constateerde de dierenarts hoefbevangen van voren, mijn opmerking dat ze rechtsachter niet steunde werd genegeerd waarschijnlijk omdat ik redelijk in paniek was. 2 dagen later nadat ik wederom een opmerking maakte over haar achterhand moest er helaas bevestigd worden dat ze rondom bevangen was. Lilly werd behandeld met een ontstekingsremmer die tevens pijnstillend werkt en we begonnen met 3 x daags haar voeten te koelen. Dit deed ik in emmers water omdat het minder troep gaf dan afspuiten. De dierenarts kwam dagelijks om haar in te spuiten, hij vond dat het beter ging maar de verschillen waren minimaal.

Koortsachtig ging ik op zoek naar alle informatie over hoefbevanging. Ik had dit nog nooit aan de hand gehad en wilde Lilly zo snel mogelijk pijnvrij en beter krijgen. Helaas zijn er veel verschillende theoriën over de mogelijke behandelingen, veelal staan ze lijnrecht tegenover elkaar. Wat nu?? Ik besloot op mijn gevoel af te gaan (erg moeilijk als je zo emotioneel bent) en een behandeling te kiezen die mij het best aanvoelde. Jeetje wat was dit moeilijk!
Mijn smid gaf advies 1 wat bekappen betreft, de dierenarts advies 2 en Jamie Jackson in zijn boek Founder advies 3. En wees gerust, de adviezen lijken echt niet op elkaar hoor! Ik koos voor het laatste, nu nog een bekapper vinden die ervaring heeft met bevangen paarden, we hebben het immers over mijn Lilly. Natuurlijk kon ik de 'meesters' in natuurlijk bekappen niet bereiken, gelukkig wint de aanhouder altijd. Piet Loof was erg behulpzaam, gaf advies en verwees me naar de geschikte persoon. Vakmensen zijn altijd druk maar met heel veel geluk kon ik Lill diezelfde week nog bekapt worden (inmiddels was het al vrijdag). Ook qua medicatie en supplementen was het een giga aanbod van mogelijkheden. Hierover later mee.

Lilly bewoog nog altijd erg voorzichtig en verkoos de stal boven de zandpaddock, het onvermijdelijke stukje over beton (hooguit 2 meter) was uiterst pijnlijk. Op stal lag ze veel om haar voeten te ontlasten. Tijdens het bekappen hield Lilly zich ijzersterk. Ze gaf braaf haar voetjes en gaf aan dat ze pijn had door met haar hoofd te schudden. Geen één keer trok ze haar voet terug of zwaaide met haar staart. Met de nodige pauzes werd ze probleemloos bekapt en werd de druk van haar tenen gehaald. Er werd gewaarschuwd dat ze door de standverandering 2 dagen iets meer pijn kon hebben. Het advies van volledige stalrust besloot ik te negeren en ik gaf Lilly de stal met paddock. Uiteindelijk kan zij zelf bepalen of ze wil lopen of niet, niemand dwingt haar. Haar hooirantsoen en water liet ik echter wel in de stal. De volgende ochtend trof ik een merrie aan in een goed humeur. Lilly voelde zich duidelijk beter! Enigszins opgelucht kon ik weer ademhalen. Ook de dierenarts bevestigde dat we uit de acute fase raakten. YES!

Nb. de foto is genomen op 16 januari, een paar dagen voor mn operatie. Foto's van de acute periode zijn niet gemaakt, simpelweg omdat dat verre van belangrijk is op dat moment.