21 okt 2008

Bitloos met gangenpaarden...

Er werd mij vroeger gezegd dat zoiets niet mogelijk was. Een gangenpaard (in dit geval een Tennessee Walker) moest dmv een bit met scharen (shanks) de beoogde gang tot uitvoering brengen.

Zo was er het 'Walking Horse bit' speciaal voor ons eigenste ras met verschillende lengtes van shanks en uitwisselbare mondstukken. De bezoeken in Amerika leken de uitspraken enkel te bevestigen; daar werden de paarden op jonge leeftijd met lange shanks gereden en 'double twisted wire' mondstukken. Ik neem aan dat het woord al meer dan genoeg tot de verbeelding spreekt en een afbeelding overbodig is. Dus 'onwetende ik' volgde braaf de adviezen op en reed de eerste jaren met een 'echt' Walking Horse bit.

Gelukkig komt wijsheid met de jaren en mijn nieuwsgierige eigenwijsheid bracht me op ideën. In het jaar 2001 reed ik Santini met een side pull, even leken de uitspraken bevestigd te worden want binnen de kortste keren draafden we vrolijk door de weide. Ik (destijds veel minder ervaren in het rijden van gangenpaarden) snapte er weinig van en hing deze bitloze optoming snel weer aan een haakje. Een nieuwe poging in 2004: tijd om onze Wolfie in te rijden. Dit keer koos ik voor een bosal. Dat ging perfect ook tijdens buitenritten, maar dan nog scheen je met een bit 'verfijndere' signalen te kunnen afgeven aan je paard en dus stapte ik na een paar maanden alsnog over op een snaffle (trens).

Toen ik een kleine 2 jaar geleden kennis maakte met de Bitless Bridle van Dr. Cook was ik wederom erg nieuwsgierig en mocht ik dit hoofdstel uitproberen samen met Spirit. Deze merrie was al een tijdje in training en eerlijk gezegd merkte ik weinig verschil tov onze gebruikelijke optoming met een Myler bit. Da's mooi!

Niet lang daarna schafte ik mijn eerste Bitless Bridle aan en begon ik Secret hiermee te rijden. Het besef van alle voordelen van een bitloze optoming werd groter en groter en mijn enthousiasme groeide. Krizett kwam en werd bitloos gereden, ondertussen liepen Secret en Lilly met de Dr. Cook in rijlessen en tijdens workshops en ook Potter moest er aan geloven. Ondertussen probeerde ik diverse optomingen zoals de bosal, de meroth en andere combinaties van bitloze hoofdstellen. Uiteindelijk kwam ik steeds terug op de Bitless Bridle als meest favoriet. Secret loopt identiek met de Bitless Bridle als het double broken Wonderbit waar zij aanvankelijk in de US mee werd gereden. De techniek mag dan verschillen, hetzelfde resultaat kan worden behaald met alle voordelen van bitloos rijden.

Conclusie:
Elk paard, ongeacht ras, kan bitloos gereden worden. Feit is wel dat er soms meer kennis en ervaring van de ruiter wordt gevraagd door het wegvallen van de inwerking van een bit. In de meeste gevallen pakken de paarden het werken met de Bitless Bridle feilloos op, zowel tijdens het rijden in de bak als op wandeling. Desondanks is bitloos rijden is niet voor iedere ruiter, noch voor ieder paard of een combinatie van die 2 weggelegd. Dubbele signalen als een ophouding met aanspanning in het lichaam kunnen ertoe leiden dat een paard reageert op de spanning ipv op de ophouding. Enerzijds logisch maar niet altijd op tijd herkent door de ruiter. Advies is dan ook om in een afgebakende omgeving te beginnen totdat je zeker bent dat je veilig de openbare weg op kunt. Twijfel je over de werking? Vraag dan advies bij een ervaren instructeur.

14 okt 2008

Aubergine?

Ik was op slag verliefd toen ik Honor voor het eerst zag. Het was winter en ze had een diep bruine kleur, een echte koffie vos en dat zie je niet vaak bij de Walker. Haar vacht veranderde met de seizoenen en ze werd enkel mooier.

Dit najaar (is het al zover??) werd ik verrast door een nieuwe kleur. Hoe ik ook probeer om Honor op beeld te krijgen, telkens krijg ik een bijna onnatuurlijke kleur op de display van mn spiegelreflex camera. Nee, het ligt niet aan de camera, Honor heeft echt een bijzondere kleur!

Hoe ik het moet omschrijven weet ik niet. Het lijkt op zwart met een paarse gloed. Aubergine dus!