27 jul 2008

Soccer time!

Elk jaar geef ik een skippybal (springbal) aan onze veulens om te onderzoeken en spelen. Helaas begaf deze het meestal vrij snel en dan moet je maken dat je de bal snel verwijderd voordat je paarden op rubber lopen te knagen. Tijdens het verblijf van Liz Graves bij ons op de stoeterij vertelde ze me over het 'speelgoed' dat ze voor haar paarden had gekocht. Liz wist me te vertellen waar ik de bal kon vinden die niet alleen nog groter maar ook veel sterker was dankzij de dubbele coating.

Ik heb er direct 1 besteld en geïntroduceerd aan Ravi & Bud. Wat stonden die 2 raar te kijken toen ze dit kleurrijke monster de wei in zagen rollen. Hun nieuwsgierigheid won het echter van de angst en na een paar minuten kwamen ze de bal van dichtbij onderzoeken wat leuke plaatjes opleverde.

Ook de veulens hebben al kennisgemaakt en springen bovenop de bal, voetballen ermee en hebben de grootste lol. Gegarandeerd plezier voor mens & dier!

18 jul 2008

(S)marty de geluksvogel

Is hij dat of niet? (S)marty werd als Marty uit de Catshelter gehaald toen hij 8 maanden oud was en blind aan 1 oog. Hij was 1 van de 30 katten die ze in een gezinswoning in Leopoldsburg in beslag hadden genomen. Met een opvangcentrum vol jonge katjes had hij weinig kans, reden genoeg om juist hem aan onze beestenbende toe te voegen.


Smarty bleek een ADHD-er en onze 15 jarige prinsessenpoes Izzy en goddish Lalita kwellen was zijn favoriete sport. Dat ging soms zo ver dat ik bang was dat hij beide poezen niet enkel uit huis en tuin zou jagen, maar ook de weg op onder een auto. En zo verhuisde (S)marty naar de stal waar hij Kwibus als roommate kreeg en vele kussentjes, bedjes en speelgoed (muizen).


(S)marty & Kwibus zijn dikke vrienden. De workshopruimte is (S)marty zn favoriete plek waar hij regelmatig stiekem binnen glipt. 's avonds eten ze samen op stal, muizen vangen ho maar en zelfs een Zwaluwkoppeltje heeft besloten dat de stal veilig genoeg was om een nest te bouwen. 's nachts beleeft het duo ongetwijfeld de meest spannende avonturen maar elke ochtend als ik beneden kom is (S)marty al bij de achterdeur voor een ochtendknuffel.


Zo ook vanmorgen maar dit keer bleef hij liggen in de stoel. Hij zag er ook belabberd uit alsof hij flink was doorgezakt die nacht. Toen hij opstond zag ik dat hij mank liep, zijn hoofd zat onder de plekken en er zat opgedroogd bloed in zijn oor. Wat er precies gebeurd is weet alleen de zwarte castraat himself, dat het een harde klap was is duidelijk.


Ik geef hem arnica en haal hem binnen maar meneer wil buiten in de stoel liggen. Daar blijft hij de hele dag en ik check hem regelmatig. Vermoedelijk is zijn trommelvlies beschadigd. Ik vrees voor een (tijdelijk?) dove rechterkant, tezamen met zijn blindheid belooft dat niet veel goeds. Onder zijn oor is het gezwollen en ik smeer nog wat Zeel om de zwelling te drukken. Na een verwenhapje en nog wat Arnica komt hij 's avonds eindelijk in beweging en lijkt hij minder kreupel. Ik heb hem op stal gebracht, daar voelt hij zich tegenwoordig beter thuis dan in huis.


Is hij onhandig uit een boom gesprongen of was het wederom een auto? We mogen dan wel in een doodlopende straat wonen maar na 3 overleden, 1 vermiste en 1 zwaar gewonde kat weet ik inmiddels dat een doodlopende- niet per definitie een veilige straat hoeft te betekenen. Hoe voorkom ik dat er nog meer slachtoffers vallen? Een kat opsluiten, hetzij binnenshuis of in een kattenren is voor mij zo iets onnatuurlijks. Toch blijf ik me zorgen maken, zeker nu ik (S)marty zo aantrof vanmorgen.


Aanvankelijk was hij een geluksvogel toen hij in ons gezin werd opgenomen. Van een magere, half blinde kat vol wormen en kale plekken is hij veranderd in een grote dikke zwarte castraat met een volle, gezond glanzende vacht. Blind aan 1 oog zal hij altijd blijven. Maar na vandaag? Hopelijk zijn z'n blessures slechts van tijdelijke aard en is (S)marty in no-time weer de oude. Wat mij betreft mag hij zijn territorium aanpassen tot stal, weide, workshopruimte, tuin en huis. Is dat niet groot genoeg?

15 jul 2008

Silas, de GVR


Silas is een reuze veulen, een baby op stelten zeg maar. Met name zijn achterbenen zijn enorm. En het is niet makkelijk voor zo'n dier om je op die stelten voor te bewegen. Inmiddels (op de leeftijd van 1 maand) heeft hij de stelten aardig onder controle!


Verder is het een monster. Waar mensen zijn, is Silas. Vanaf dag 1 zag hij ons mensen als soortgenoten en speelgoed. In een onbewaakt moment stapt hij op je tenen, een machtig spel! Onderzoeken gebeurde met de mond, voor je het wist hing hij in je t-shirt. Met hem is dus wel wat werk aan de winkel.

Gelukkig is Silas erg grappig en vrolijk en dat maakt het allemaal meer dan de moeite waard. Hij leert snel en weet inmiddels dat wij mensen graag kriebelen en freubelen zolang hij zijn mond gebruikt om te eten en drinken en niet voor andere dingen. Moeder Honor vindt alles prima en bemoeit zich niet echt met de opvoeding, zolang Silas maar van haar eten afblijft!

13 jul 2008

Fotosessie

Gisteren kwam fotograaf Marion Keizer om onze paarden te fotograferen voor een artikel over gangenpaarden in het paardenmagazine CAP. Naast de mooie plaatjes van spelende veulens en trotse zogende moeders werden er ook foto's genomen onder zadel.

Om zoveel mogelijk verschillende gangen in beeld te brengen reed ik zowel Secret als Potter. Aangezien Potter sinds de open dag op 28 april niet meer was gereden en enkel ter dekking stond was ik net zo nieuwsgierig als de fotograaf wat dat voor beelden zou opleveren. Een ongetraind lichaam presteert nu eenmaal minder dan een lichaam in topconditie.

Maar Potter zou Potter niet zijn als hij niet zijn beste beentje voort zette. Al was hij ongetraind, hij liep als een pro alsof hij elke dag niets anders deed en ik heb hem zelfs zonder hoofdstel in flat walk gereden. Wat een kanjer is het toch.